Birthday Blogs - October

Grabe. Ito na ata ang pinaka-LATE kong birthday blog sa mga pinaka-DA BEST na kaibigan. Ano bang iniisip ko? Hmm. Sa totoo lang, geez, napasubo ako sa mga birthday blogs! Kailangan piliin masyado, pagtuunan ng pansin kung sinu-sino ang mga gagawan ko. Sa dinami-rami ng friends ko, mamaya may hindi makatanggap. Edi yari na! Yari ako. Ano ba ang basis?

Alam ko nasabi ko kay Ayi yun e. Sabi ko sa kanya, "Gagawan ko lang ng birthday blog yung mga friends na nakita ko lang sa nakalipas na 3 buwan. Pag humigit, next year na lang." (Paalala: NOT-A-BIRTHDAY Blog yung kay Aves ah. Nililinaw ko lang).

So yun nga ang basis. Ano pa ba? Sobrang challenging nito ah. Kasi sa buong taon, meron kang kaibigang magbe-birthday. Buong taon akong gagawa nito. Yan ang hirap pag masyadong kuripot sa pagbili ng materyal na bagay pang regalo. Pero no regrets, just love. Since, malapit na matapos ang taon. At nakikita ko na ang hinaharap na ang huling magbibirthday sa taon e AKO rin pala. Dapat lang e, magawan ko na ang mga October Celebrants!

KIM CHRISTOPHER DULATAS LEGASPI

Kimpoi.

My long lost kamag-anak. Actually, malapit na kamag-anak dahil yung mga tito niya e kilala nila mama. Astig di ba? Small world.

Una naming nakilala si Kim nung 3rd-Year. Tahimik. Si Kim ang dahilan kung bakit napatunayan ko na isa kong bad influence. Biruin niyong natalo niya si Freya sa Most Silent Student Award na si Ma'am Ng pa ang nakapansin.

Istorya?

Hinding hindi ko makakalimutan yung araw sa klase ni Ma'am Ng kung saan chill ang ambience at walang masyadong terror na pangyayari. Yung araw din kung saan na rin binigyan niya kami ng parang Rest Day dahil hindi siya nag-discuss ng lesson. Natapos ang period, napansin niya at sinabi na sa buong oras e si Kim lang daw ang hindi dumaldal. Pagkatapos nun, tandang tanda ko pa, pagkalabas na pagkalabas ng room. Kalahati ng klase e parang they feel sorry kay Freya dahil nahigitan siya ni Kim at andun ako, seatmate ni Freya, na parang ang laki-laki ng kasalanan ko.

Tahimik man si Kim pero sinasabi ko na hindi ganito magiging AWESOME ang barkada kung wala siya. Hindi pa uso ang pagupload ng pictures, Facebook, Instagram, at marami pang iba, e marami na kaming na-collect dahil sa kanya. Yung first time kong sumama sa swimming (Grotto Vista), hindi ako makapaniwala na talagang pumunta yung Daddy niya doon, hindi para magswimming, kundi para picturan lang kami. Napakadaming memories ang na-preserve dahil sa mga efforts na yun.

Video/Movie? The Best! I'm so proud. WOW? Hahaha sobrang awesome pag naglabas na ng trailer si Kim para sa mga events at swimming na pumantay sa ka-epican ng X-MEN. Gusto ko rin siya i-acknowledge dahil sa sobrang nakakatawang clips ng Rizal Big Brother and Selecta Ice Cream "Saan Aabot ang 20 pesos mo?". Pwede pa-request Kim? Gawa naman tayo ng San Marino Corned Tuna. (Wow, maka-promote?)

Bahay? Best BAHAY ever! Feeling ko nga na-iinggit yung bahay namin sa bahay nila Kim dahil una sobrang ganda niya at pangalawa, sobrang daming magagandang alaala ang nabuo doon. Noon hanggang ngayon. Bahay nila Kim ang best tambayan ever na may TV, WiFi, Charades, Camera, Christmas Tree, at si Happy (Pagbigyan mo na Star). Pero hindi ko pa rin talaga maintindihan, pag nanunuod tayo ng Movie, kung kelan papasok ng kwarto si Tito or si Tita, laging love scene na hindi decent talaga sa paningin yung laging timing (e.g. Black Swan)? Awkward!!!

Kaya Kim, we are so blessed to have you as friend. Isa 'tong si Kim na hindi mahirap ayain e. Sama agad. Si Kim e isang mahalagang character sa series ng buhay ko na papantay din sa How I Met Your Mother. True Story!

From a silent friend to a Philosopher!

MARYCHIELLE JANE ELNAS GAMAYAO

Cielo, Cielz, Cie. Geez. May pagtatapat ako, dati naiinis ako sa mga pangalang may Z sa dulo dahil ako wala. Jaypz, Kevz, Reikz, Pugz, Ninz, Avez, Te Noemz, Sheilz, Emz. Ang dami niyo. Sa sobrang inis ko gusto ko gawing Z yung DaZe e. Okay moving on . . 

Cielo. Sa sobrang daming ikwento, baka umabot sa 90 pages tong blog na ito. Kay Cie, napatunayan ko na ang buhay e isang malaking JOKE. Minsan kasi sa buhay, may joke na nakakatawa. At sobrang dami talagang nakakatawa.

Nakakatawa yung time na masasagasaan na ako sa McArthur dahil hindi ko naisip (stupid) na may isang lane pa, at si Cie ang sumagip at humila sa akin. 
Nakakatawa yung nalalaman mong grabe siya gabihin at minsan inuumaga kila Kevs. 
Nakakatawa yung nag-uunahan kaming ma-kiss si Yeng nung nagpunta siya sa SM Marilao. 
Nakakatawa rin yung pumunta siya sa bahay (birthday ko) at dinalhan ako ng gift at sa sobrang na-flattered ako e nakalimutan ko silang papasukin sa bahay hanggat sa nakaalis na sila at na-realize ko na, dapat pala magstay muna sila at kumain at buti bumalik sila. 
Nakakatawa pag magkakasabay kami sa LRT nila Carla na dapat lagi kaming uuwi ng magkakasabay (Naalala ko yung effort ni Carla kontakin tayo kung di man siya makasabay e siya gagawa ng paraan para makapagsabay tayo HAHAHA). 
Nakakatawa rin yung kinuwento niya na pinagkamalan siyang Panday ng Konduktor ng bus dahil sa madaming rulers na dala niya. 
Nakakatawa rin yung umakyat kami sa Beato dahil titignan namin yung exhibit at napansin niya na mukhang familiar yung nasa 1st Place at late na namin na-realize na gawa pala niya yung structure na iyun. At mas nakakatawa yung panahon ng Arnis kung saan nawawalan na kami ng pag-asang mabuo ang barkada.

Istorya?

Me: (Habang dumedepensa ng palo ni Cie) Cie sa tingin mo ba makukumpleto pa tayo?

Cie: (Focus kakapalo) Sa tingin ko hindi na.

After ng PE. Siya papuntang Espanya, ako papuntang Dapitan. Nakalahati ko na yung field nang na-realize ko na, "Mali. Mali. Mali yun."

Bumalik ako para sabihin kay Cie na mali lahat ng sinabi namin. Nang pagkagulat ko, siya rin pala, pabalik na at nagkita kami sa likod ng Grand Stand.

Cie: Dace parang mali yung sinabi natin.

Me: Oo nga. May nabasa ko, ang kaibigang natapos e kailanman 'di nagumpisa.

Cie: Wag tayo mawalan ng pag-asa. Makukumpleto pa tayo.

WOW parang movie lang di ba? Napatunayan ko na yan. Ilang beses ko ng tinanong yan. Pero walang nagbago. Hindi nga kumpleto, pero walang nabago sa samahan. Pramis!

Isa pa. Arnis Days.

Me: (pumapalo, nagdradrama) Cie alam mo ba minsan inisip ko sana matatalino tayong lahat. Kasi pag nag UP lahat tayo, pwede tayong magkakasama lagi, sariling apartment. Kasi ganun sila Mark e.

Cie: Dace kung naging ganun tayo. Hindi tayo magiging ganito ngayon.

Yung ang hindi ko makakalimutang payo sa tala ng buhay ko. Walang pagsisisi dahil nung nagsabog si Lord ng True Friends sa mundo, binigay niya sa akin yun at isa si Cie doon.

Pero dahil ang buhay nga e isang malaking Joke. Minsan e may Joke ito na hindi na nakakatawa. At ang mga joke na ito sa buhay ni Cie e alam ko, alam namin. Well, that happens, and just reminding you na andito kami lagi para suportahan ka. Habambuhay. Pero wag ka mag-alala, for sure. Alam ko, sa mga susunod na araw, mas marami pa tayong iipuning mas NAKAKATAWAng mga istorya!


From Silent Friend to Philosopher to a Mathematician.

Joanne Ramirez (Thanks sa pagreply sa text ng middle name mo) Casanova

Hmm. Si Joanne e, hindi talaga namin kaibigan. Hahaha (positive tong blog. Wag ka mag-alala) Kaibigan siya Kevs. At kung kaibigan ng kaibigan namin, e kaibigan na rin namin. Except kung girlfriend/boyfriend, di ba Aves? Kailan nga ulit yung Friendship Anniversary natin? Parang February yun. Pero basta. Yung yung time na na-degue/pneumonia si Kevs. Nung unang nakita ko si Joanne. Sabi ko sa sarili ko, "Hmm. Siya siguro yung pinsan ni Kevs na laging kinukwento nila Cie na madalas nilang kasama." May kasamang tungo yun at kunot ng noo habang iniisip ko yun. Tapos later din nung hapong yun, nalaman ko e classmate pala niya siya sa La Salle at naisip ko naman, "Ah! Classmate. Dumalaw siya kay Kevs, ah girlfriend." Na may kasama namang panlalaki ng mata at may butil ng ngiti sa labi. Ever since, knwento ko na kila mama at papa na may girlfriend na si Kevs, si Joanne yun. Sorry guys. If I know sa ibang bahay din na mga napuntahan natin e yun din ang alam e. So ayun na nga. Doon kami nagkakilala ni Joanne, hanggang sa dumating ang point na siya na ang inaaya namin sa mga gala at hindi na si Kevs.

Nakakatawa nga. First Overnight Ever ko with my dearest Rizal (Milestone!!!) e kasama si Joanne. Ang galing. Mahiyain kasi si Joanne e. Tapos nakakatawa rin, sumama siya sa sa swimming namin ng Rizal din. Mahiyain talaga. Si Joanne ang literal na isang aya mo lang, sama agad. Hindi ko makalimutan yun kinidnap namin siya sa bahay nila.

Istorya?

Kakatapos lang ng Monday Sports Fest namin nila Aves at Rej e napagdesisyunang naming pumunta sa bahay at mag-chill. Dala ko yung kotse namin. Naisip namin daanan si Joanne sa kanila, okay lang naman sa kanya. Kahit di pa siya naliligo (Nagdala siya ng damit, at doon naligo sa amin. Sabi sa inyo mahiyain siya e).

Bago pumasok sa Medallion. Nagtanong kami sa guard kung may kilala siyang mga Casanova. Wow. Kilala niya. Sikat! Pumasok kami at nagpasalamat.

Nung nahanap na namin bahay nila at umalis.

Sigaw ko sa guard, "Kuya, nakuha na namin siya. Salamat po." Ang lakas maka-sindikato nung sentence ko.

Sa mga nakalipas na mga Birthday Blogs, dapat lang talaga e matagal ang pinasamahan, (2004-2013, 2007-2013, etc.) E bakit si Joanne? 1 year at mahigit ko pa lang siya kilala. Waaaa! Delete blog! Delete blog! Hahaha JOKE. Sa akin ah. Deserve ni Joanne ang Birthday Blog dahil 1. Top 9 siya sa LET (Joke, di counted yun.) Ulit, 

1. Matagal ang 3 buwan para hindi kami magkita, lagi siyang available. 
2. Nasa akin pa yung payong niya. (may bearing 'to)
3. Well, True friend e.

Sa nakalipas na taon, si Joanne ang nandiyan sa pagbibigay ng advice sa akin parati at hindi siya bias. Sinasabihan niya ko na dapat kung gawin parati, yung mga tama at may sense. Struggles sa dating work? Tinutulungan niya ako at wag ako magrely sa mga unrealistic, O.A., expectations ko. Unemployment days? Siya pa rin yung andiyan at laging tinatanong kung ano bang gusto kong mangyari sa buhay ko. Tinutulungan niya akong magdecide ng tama. Sinasagot niya lahat ng mga tanong ko, hindi lang math, hindi lang pag naliligaw ako sa La Salle, kundi sa mga personal na mga bagay. Siya yung friend that encourages and supports. Kasama siya sa panahong super saya, at alam niya kung kelan ka rin super nalulungkot. Kahit tinutulugan niya kami ni Pugs pag nanunuod ng movies at kahit ini-spoil niya yung Hunger Games sa akin e isa pa rin si Joanne sa pinaka-AWESOME na nakilala ko buong buhay ko. Joanne is indeed a blessing from God! She always got your back, well then, she deserves a blog! ;)

- - - - - -
My prayer sa tatlong 'to. Una, good health and strength, pati sa buong pamilya nila. Pangalawa, i-bless lalo ang kanilang mga trabaho kung saan patuloy nilang gawin yung bagay na gusto nila. At pangatlo wag sana silang manood ng Catching Fire na wala ako.

Guys please continue to be awesome! Sorry talaga at super late na nito. Ngayon lang ako naka-luwag luwag. Miss ko na kayo! Super. Kailagangan natin magkita dahil kailangan niyo makita yung bagong gupit ko. Kamukha ko si Jennifer Lawrence.

Thank you sa lahat lahat. Happy Happy Birthday to you guys! May the grace of the Lord be with you always!

Love forever and always,

DACE

(Sorry wala pang picture. If may pics kayo jan na gustong ilagay, send niyo sa akin, attach ko na lang. Wala na kong panahong mag-edit, tutal magaling naman kayo sa ganyan at creative Cie and Kim, ewan ko lang kay Joanne) hahaha

Mga Pangyayari sa Kabilang Buhay

Isang araw sa buhay ng ating bidang si Dace. Pero una sa lahat, hindi ko alam kung maituturing itong buhay dahil sa hindi maipaliwanag na mga bagay.

Nagtataka ang ating bida dahil sa oras na minulat niya ang kanyang mga mata ay parang maliwanag, puro puti, foggy, at medyo malamig.

Nasaan ako?, tanong ni Dace sa sarili.

Nagpatuloy siya sa paglakad hanggang sa nakita niya mula sa malayo ang kumpol ng mga tao. Maraming tao. Hindi niya maintindihan kung bakit parang iba't ibang lahi ang mga ito. May Americans, Indians, Japanese, kapwa Pilipino, basta madami. Ang wirdong parte roon ay bakit lahat sila e nagsasalita ng Tagalog?

Ang gagaling namang mag-Tagalog ng mga ito, muling sambit ni Dace sa sarili.

Patuloy ito sa paglakad hanggang matunton niya ang dulo. Sa dulo ay andoon ang malaking gate. Masyadong malaki na hindi mo makita kung ano ang nasa loob. Mahaba ang pila ng mga tao. Mas mahaba pa sa pila pag kumukuha ng NBI Clearance. Takang taka na talaga ang ating bida at hindi na alam ang gagawin. Nahihiya naman itong magtanong kasi baka mamaya e English-in siya ng kausap niya at hindi siya makapagsalita.

Maya-maya pa, merong kumalabit sa kanya. Isang babae. Blonde. Matangkad. Maganda. Pang-Hollywood ba? Saka parang nasa 30 plus something ang age niya.

"Okay ka lang?", tanong niya kay Dace.

"Hindi nga e."

"Bakit?", tanong ulit ng babae.

"E naguguluhan ako e."

"Bakit?"

"Una. Bakit nakakapagsalita ka ng Tagalog?", curious na tanong ni Dace.

"Ganun talaga e."

Tumango si Dace sabay tanong ng, "Nasaan tayo?"

"Ha? Hindi ka ba na-orient?", gulat ng babae.

"Orient? Saan?"

"Saan ka ba dumaan?"

"Doon.", tinuro yung kawalan sa kanan.

Napa-isip ang babae, "Bakit ganun? Hmmm. Ano bang kinamatay mo?"

Natawa si Dace. Akala niya mali siya ng dinig. "Ano sabi mo? Kinamatay ko?"

"Oo."

Natawa ulit si Dace, this time, mas malakas.

Seryoso ang babae at hindi nagsasalita.

"Seryoso ka?"

Tumango ang babae.

"Patay na ako?"

Tumango ulit ang babae.

"Weh?"

Tumango siya ulit.

"No way."

Alam mo na kung sinong tumango.

"Noooooooooooooooooooooooooooooooooooooo!!!!"

Napasigaw ang ating bida at nagkaroon ng 3 segundong katahimikan sa lugar dahil lahat ay napatingin sa kanya.

"Kumalma ang lahat, hindi po na-orient 'tong bata!", sigaw ng babae sa lahat.

"Halika dito", hinila siya ng babae sa gilid, "Maupo ka. Kalma ka lang."

Medyo gulat ang ating bida pero ang pinagtataka niya e parang walang lungkot na emosyon ang nararamdaman niya. Gusto niyang maiyak pero walang luha ang gustong tumulo. Gusto niyang mag-alala kung anong nangyari sa buhay na iniwan niya, pero hindi niya magawa.

"Ang weird. Hindi ako naiiyak.", sabi ni Dace.

"Bawal na ata luha dito.", sagot ng babae.

"Bakit? Heaven na ba ito?"

"Di pa. Purgatoryo ito. May screening pa, kung sino mapupunta sa langit o impyerno."

Ha? Ano daw purgatoryo? Di naman ata totoo yun, sambit ni Dace sa sarili.

"Ah kaya pala may pila.", napa-isip ang ating bida, "Sandali. Ano bang kinamatay ko?"

"Tara tanong natin sa Information."

Sinamahan ng babae si Dace sa Information Station.

"Psst. Penge nga ng Biography nito . .", sabi ng babae sa lalaki sa Information sabay tingin kay Dace, "Pangalan mo?"

"Dace."

Pagkasabi ng pangalan e agad lumabas sa printer ang sandamukal na papel.

Kinuha ng babae ang papel, yung huling pahina, gustong kunin ito ni Dace pero pinigilan ito ng babae.

"Hmm. Ang sabi dito . . namatay ka sa may Malinta Exit. Nasagasaan."

"I knew it!", sigaw ng ating bida, "Sabi ko na nga ba yun ang ikamamatay ko e. Hirap talaga akong tumawid ever since."

"Shh. There's more."

"Okay.", focused si Dace sa pakikinig.

"May sinagip kang bata kaya ka nasagasaan."

"Impressive!", abot tenga ang ngiti ni Dace.

"Wait. There's more.", awat ng babae.

"Okay."

"Nung nasagasaan ka. . nahulog yung katawan mo sa tulay."

"Ouch!", sigaw ni Dace.

"Psst. Ito pa", awat ulit ng babae, "Pagkatapos mo mahulog sa tulay, nasagasaan ka ulit ng truck. Tapos tumalsik yung katawan papasok ng Service road, at nahagip ka ulit ng dalawa pang sasakyan."

"Aray.", sabi ni Dace.

"Ito pa. May askal sa kalsada, gutom na gutom. Naglalaway daw. Kinain yung ibang parts ng katawan mo."

"Eww. Grabe pala."

"Last."

"Di pa tapos???"

"Nung kinagabihan, yung asong kumain sayo. . Napagtripan ng mga lasing. Kinatay, ginawang pulutan."

"Grabe naman. Pinulbos ako ah."

"Well, at least. Sinagip mo yung bata. Baka nga papasukin ka na agad sa langit. Wala ng screening . . at may palakpakan pa", pampalubag loob ng babae.

"Kung sabagay."

Grabe naman yung kinamatay ko. Ang gusto kong klase ng kamatayan e yung tipong "Mamatay ka sa sarap." Example, kumakain ka ng bulalo tapos sa sobrang sipsip mo nung utak, bigla mong nalunok yung buto. Buti pa yun, namatay sa sarap.

"Ikaw. Anong kinamatay mo?", tanong ni Dace sa kasama.

"Lame death. Dahil sa sakit."

"Kailan pa?"

"Matagal na. Ilang taon ng nakakalipas."

"Ha? Bakit di ka pa pumila?", gulat ng ating bida.

"E di ko pa kasi sure kung saan ako e. Di ako katulad mo na may nagawang mabuti bago mamatay. Wala akong nagawang mabuti sa lupa. Makasalanan. Ang laki pang pabigat dahil sa sakit ko na hindi lang ako ang nahirap kundi lahat ng mahal ko sa buhay."

Hirap mag-comfort ang ating bida, kahit nung nabubuhay pa ito. Wala siyang magawa para suportahan ang kasama kaya ang nasabi niya na lang . .

"Sige na nga. Di na muna ako pipila. Samahan muna kita."

"Talaga? Salamat ah."

Naglakad-lakad ang dalawa, papalayo sa gate, papuntang kawalan.

"Kamusta ka nung nabubuhay ka?", tanong ng babae kay Dace.

"Ayun, empleyado. Naiinis nga ako. Ilang sandali na lang malapit na kong ma-regular. Tapos ganito? Made-deds pala ako. Sayang."

"Ay, parang di ka pa ready ganun?"

"Parang ganun. E wala e. There's no turning back."

"Sinabi mo pa. Buti pa si Patrick Swayze sa Ghost, may moment pa sa lupa bago umakyat dito.", sabi ng babae.

"Oo nga sana tayo din."

"Bakit may gusto ka bang balikan?"

"Hmmm. Wala naman. Pero mga bagay na gusto pang ma-experience, meron."

"Kung sabagay. Ang bata mo pa kasi. Ako? Ang dami ko ng naranasan. Lahat ng saya at sakit. Kaya para sa akin, ready na naman na talaga ako."

"Buti ka pa."

"Anu-ano pa ba gusto mo mangyari sa buhay mo?"

"Madami."

"Tulad ng?"

"Madami e."

Natawa yung babae, "Anong madami? Dapat specific!"

"Sige. Una, gusto kong mas lalong gumaling sa mga bagay na alam ko na. Tapos dahil dun, magiging successful ako. Tapos kaya ko ng kumita ng malaki-laki na makakapagbigay ako sa parents ko. Tapos pag super galing ko na, may kakayahan na akong i-share sa iba yung kaya ko para sila naman yung gumaling. Pasa-pasa ba. Gusto ko mayroon akong pakinabang, hindi lang sa sarili. Pati sa iba. Yung may iiwan ako sa iba na pangaral."

Nag-slow clap ang babae, "Politiko ka ba nung nabubuhay?"

Natawa si Dace, "Seryoso kasi tayo di ba?"

"Okay, sensya. Nakakatuwa ka nga e, kasi alam mo yung gusto mo. Hanga ako sa mga taong alam nila kung ano ang gusto nila. Tulad niyan, ang ikli ng buhay. Perfect example yang case mo."

"Thanks for pointing that.", sarcastic na boses ni Dace.

Natawa ang babae, "Hindi kasi nga di ba? Tama naman."

"Yep. Tama naman."

"Alam mo ako? Hindi ko alam ang gusto ko. Sumasabay lang ako sa agos ng buhay. Nabuhay para ilaan ang kalahati ng buhay sa pag-aaral para makahanap ng matinong trabaho, sayangin ang oras sa internet, facebook, twitter, paggawa ng blog--"

"Same here", putol ng ating bida.

"Right? Right? Gumala at malulong sa bisyo kasama ng barkada, umibig sa maling lalaki. . ."

"Umibig?", tanong ni Dace sa mahinanang boses, "Anong feeling?"

"Hindi ka pa na-inlove?", gulat ng babae.

"Oo."

"Well, yun ang na-miss mo nung nabubuhay ka pa."

"Sa tingin ko rin e."

Nagpaliwanag ang babae.

"Hmm. Ano bang feeling nun? Best and worst. Worst pag niloko ka. Ang sakit nun Dace. Dati naniniwala ako na pag sa pag-ibig dapat walang masakit, walang malungkot, walang iiyak kasi yun yung pinakamasarap na feeling sa lahat. Pero hindi rin pala. Part din yun. Tapos ganon mag-aantay ka lang, darating din yung para sa'yo. Yung soulmate mo. Totoo yun e. Yung kayo talaga para sa isa't isa. Hanggang sa huli."

"Wow.", gusto ma-teary eyed ng ating bida dahil sa mga narinig niya. Hindi niya lang magawa dahil bawal na nga ang luha sa lugar na iyun.

"Ikaw? Bakit hindi ka umibig nung nabubuhay ka pa?"

"Hindi ko alam e."

"Sus! Pero may gusto ka? Crush ganon?"

"Oo naman."

"Ayun naman pala e!"

Kinikilig si Dace.

"Alam ba niya na gusto mo siya?"

"Hindi."

"Yun lang. .", sabi ng babae na para bang nang-aasar.

Nalungkot si Dace. Pero ang depensa niya . . .

"E paano? Hindi mo pwedeng sabihin sa lalaki na gusto mo siya kasi babae ka.".

"Well, wala naman na. Wala na tayo magagawa diyan. Deds ka na e."

"Yun nga e. Kung papabalikin ako sa lupa, gusto ko maranasang magmahal. Gusto ko kasi yung may nag-aalala sa akin, maliban sa mama ko ah.", paglilinaw ni Dace, "Tapos yung meron akong kasama kumain, manood ng sine, manood ng UAAP, mag-jogging na hindi ko na kailangang piliting sumama, tapos merong masasandalan sa jeep pag inaantok, mag-aalalay sa MRT, at siyempre merong makwekwentuhan ng mga bagay na masasaya at kasama sa mga problema. Yun lang. Little things."

"Those little things. . That's love."

"Yeah. Too bad. Too late for love.", malungkot na sabi ng ating bida.

Hindi nagsasalita ang babae. Kaya tinanong siya ni Dace . .

"Ikaw? Nakita mo na ba yung soulmate mo?"

"Oo. Naiwan siya sa totoong buhay. Pero alam mo ba kung anong ginagawa ko ngayon?", tanong ng babae kay Dace

"Ano?"

"Inaantay ko siya."

"Bakit?"

"Because there is no such thing as too late in love."


---END---



(P.S. Ayaw sirain ng narrator yung moment kaya hindi na ito nakapagbigay pa ng conclusion siguro'y dahil naniniwala rin ito na ang kabilang buhay ay isang malaking JOKE)

Birthday Blog - Kevs

Sa aming magkakaibigan, ang hindi makasama sa mga gala e . . naba-backstab. Hmm dahil na rin siguro, founder kami ng Backstaffers Club kaya ganun na Muse ako, madagdag ko lang.

Hmm minsan sa gala wala si Kevz. Backstaffer Mode ON! Maliban sa binackstab namin siya na, hindi sinasagot ang phone pag tumatawag kami o kaya umaarte na naman na hindi daw sasama sa gala e, minsan napag-usapan namin na hindi kami ganito magiging close kung hindi dahil sa kanya. Seryoso. Si Kevs kasi e natural sa kanya ang pagiging leader, kahit hindi mo siya dikitan ng post it sa likod na "Leader." Leader! Leader! E siya pa rin ang nag-iisang leader ng klase.

Si Fernand Kevin Dumalay ang pinakakakaibang tao na nakilala ko sa buong buhay ko. Yung hindi mo inakalang nag-eexist pala siya. Paano? Nung nag-aaral kami.. Hindi ko alam kung paano siya pumapasok sa honor e hindi ko kaya siya nakikitang nag-aaral. Puro kopya din yan ng assignment e. Tapos sa bahay pa nila magdamag si Cielo dun, inaabot na nangg umaga. Inisip ko na lang, paano siya nakakapag-review? Haha. Si Kevs din ang pinaka-HAVEY sa lahat para sa akin. Mas havey kesa kay Ar at Ariel. Sobra siyang nakakatawa sa jokes, pag ginagaya niya mga teachers, pag nanglalait ng mga tao at madami pang iba.

Si Kevs ang kaibigan na hindi mo lang sa biruan kasundo dahil talagang may sense din naman siya. La Salle e. Mayaman e. Haha kahit anong topic na pwede mapag-usapan (illuminati, religion, science, politics, kahit pneumonoltramicroscopicvulcanocaniosis pa iyan) e meron siya laging comment na mapapa-"AAAHHH Oo nga ano?" ka na lang.

Matalino yan si Kevs. Di ba Kevs? Teacher! Teacher! Ano pong gagawin ko? Hahaha isa kasi siya teacher. Actually, hindi siya teacher, isa siyang . . . PANGINOON! (with action) Haha inisip ko nga e napakaswerte ng mga students niya dahil meron silang teacher na gaya ni Kevs e. As classmate nga, astig na yan e. Teacher pa kaya di ba? 

Ako? Matagal ko ng kaibigan yan si Kevs. Sa sobrang close namin kahit si Mark kung ano na iniisip.

Me: E nakita ka daw ni tita, kayakap mo yung babae e.

Mark: E bakit kayo ni Kevin?

Me: HAHAHA

Basta! Si Kevs, one of my best friends! Oops english. Nakakatakot. Baka ma-mali pa sa grammar. Seryoso, si Kevs kasi yung friend na ayaw mong mawala. Minsan nga may problema ako, wala kaming class nun sa La Salle, pero sobrang lungkot ko na talaga e. Sabi ko na lang, "Kelangan ko makita sila Kevs." Kahit wala kong pasok nun, lumuwas ako. Kasi alam ko pagkasama ko sila magiging okay. Madinig mo lang mga banat ni Kevs na kahit nakakayurak ng pagkatao, matatawa ka pa rin e. At yun lang yung time na nakatawa ulit ako ng tunay.

Blessed ka talaga Kevs dahil super daming nagmamahal sa'yo. Sobrang masayang family (Hi Kenneth!). Daming friends (Hope, La Salle, . . wait anong pangalan ng school nagtuturo ka ngayon?) at siyempre, kami na andito pa rin na kahit hindi tayo naniniwala sa Forever, e friends mo pa rin Habambuhay.

Prayer ko kay Lord na patuloy kang bigyan ng strength, patience lalo na sa mga students mo, at good health. May God give you the desires of your heart lalo na sa mga times na nahihirapan ka na mag-decide ng mga bagay-bagay. Haha feeling ko pareho tayo mahina sa decision-making e. Well, makinig na lang tayo sa advice nila Ayi at Joanne. Haha

Sorry Kevs late na ito, at sorry di ko pa nababalik yung earphones mo. Yaan mo, next overnight. Bigay ko na.

Happy happy birthday! May the grace of the Lord be with you always.

Love forever and always,

Dace

Eew, para tayong fetus dati.

Importance of Customer Satisfaction

Customer satisfaction is a measure of how products and services supplied by a company to meet or surpass customer expectation. It is essential to any business. If customers are satisfied, they are more likely to purchase from one company more often. As a result, the company should know the most effective way to meet customers’ needs and further enhance customer service to ensure strong customer satisfaction. 

Within organizations, customer satisfaction ratings can have a great impact. Furthermore, these ratings can serve as warning of threat or opportunity that can affect sales and profitability. When a brand has loyal customers, it gains trust and encourages POM or positive word of mouth marketing. This approach is effective and no cost to the company because customers are the ones making efforts on how others know about a product or services through sharing by using different means of communication. For example, customer likes the product; as a result, he shares his experience over the internet through the use of social networking sites and even uploaded a picture of it. And so, company saves its budget in Advertising because of its loyal customers who are strongly satisfied by their products.

Hence, it is essential for organizations to know the different types of customer satisfaction. First, when merchandise meets customers’ expectation, it is called Positive Confirmation. In some cases, critics used the term delighted meaning the company’s products or services exceed customers’ expectation. On the other hand, Negative Confirmation is the term being used when the company does not meet the standard of the customers.

It is necessary for the company to know why there will come a point that customers will start to dislike a product or services. One example is poor product quality. Inferiority of products have negative impact to customer that can also have an effect on the image of the company. Another example is poor customer service. It happens when employees are not trained to be customer-orientated and not focusing on meeting other people’s needs.

Effects of negative confirmation can be fatal to company’s profitability and image. Studies show that a satisfied customer will tell two to three people about his experience with your company while unsatisfied consumer will share their lament with eight to ten people (Gladin, 2012). As a result, negative publicity can occur and enormous decline on sales could happen. Moreover, increase of usage of social media where information can easily be gathered and number customer complaints are ubiquitously. The accessibility of information is so rampant that negative remarks about a product or services may be passed on from one person to another.

Hence, commitment to the customer is displayed by responsiveness and resolution of customer concerns, problems and complaints. Instead of telling customers what the company will do in response to a complaint, a business that is truly committed to customers will ask them how they would like the problem to be handled or resolved. Oftentimes, this approach leads to lower costs, because many customers ask for less than the company might be willing to do to solve a problem. Solving complaints to the full satisfaction of customers is critical in this age of the Internet and social media. Previously, unhappy customers might tell a dozen other people; today, they might go online and voice complaints that reach tens of thousands of people. Product or service failures that are not resolved promptly and to the full satisfaction of the customer affect future business, because they weaken customer-company bonds and lower perceptions of service quality.

Finally, companies looking to generate a satisfied and loyal group of customers need to keep in mind the different drivers that affect customers’ attitudes. For each factor, they should measure, benchmark and compare their performance with different customer groups against past performance, the company’s overall goals and the performance of major competitors. The classic approach is to ask respondents to select an adjective that reflects their opinion, typically using a five-point scale; a similar survey can be conducted with the customers of competitors. By monitoring how well it is doing versus past performance, competitors and other benchmarks, a company can develop insights and early warnings that will enable managers to make timely adjustments to their customer relationship strategies.

REFERENCES:

Anderson R., (2013) How to Drive Customer Satisfaction, Retrieved from

    http://sloanreview.mit.edu/article/how-to-drive-customer-satisfaction

Coon, J. (2012) Playing the Advocate, Retrieved from

    http://geniusbusiness.com/redding-california-marketing-2./

Paddison, N., (2005) Seing Patients as Customers, Retrieved from

http://www.quirks.com/articles/a2005/20050604.aspx?searchID=622320818&sort=5&pg

Peppers and Rogers Group, (2010) Sponsored Content: Capitalizing on Customer Feedback - Creating Measurable Value from Voice-of-the-Customer (VOC) Programs, Retrieved From        http://www.quirks.com/articles/2010/20100399.aspx?searchID=622320818&sort=5&pg=

Misconceptions about Marketing

Does Marketing really make people buy things they don’t really need? It has long been debated over whether Marketing is good or bad. Critics said that today’s generation of Marketing and Advertising is unethical and deceitful. Is it true that having our favorite celebrities on commercials, creative and scandalous posters, and humorous ads are Marketing’s tricks to lure us and buy things we don’t need? This article will seek to critically determine contradicting views on how Marketing Communication is truly used.

As consumers, we often believe on advertisements we see on TV especially when products are being introduced by a famous personality. Another is when packaging of a brand gets our attention and attracts us because of its originality and uniqueness. And then by the time we were about to consume it reactions were like, “It is not what it looks like it the picture.”, “My hair is still looks frizzy even though it states here total repair damage.” Consumers often get disappointed and have bad feelings that they got fooled by Advertising.

Marketing is designed to influence a person’s buying criteria. In very short explanation, its goal is to make people buy the product. Marketing avoid risks that will have negative implication to the products and only provide customers information that will be beneficial for them. This describes why is Marketing being accused by critics as misleading and demanding false claims. So it is being argued whether Marketing is really influential or just manipulative.

On the other hand, Marketing is essential for one business to grow and compete in the market. It is the backbone of the company and without it determining the need of the market, developing a product, and satisfying the customers will never be possible. One company is very dependent on Marketing’s capability to have basis on pricing and how to counter competitors move. Despite all negative implications, Marketing is still beneficial for a business to gain profitability, market share, and sales.

Marketing Communication is a strategic process used to plan, develop and execute, and evaluate coordinated, measurable, persuasive brand communication programs with consumers, customers, prospects, employees and other external audiences. This is how people are going to hear about a product and largely they will decide whether or not they are interested in it based on advertising. People tend to fail to recall another goal of Marketing which is to inform. If we don’t rely on advertisement, how can we know about the product; the way it is used and what it is for? Clearly nobody is going to walk into one’s office and ask for whatever it is that they are selling unless they know about what products they offered. It is like randomly pick something on grocery stalls with our eyes closed.

We need also to take in consideration to overlook that Marketing values its customers. It creates, delivers, and communicates value to enhance customer relationship. Marketing professionals have always basis on determining if the product is worth the price to establish healthy competition in the market. In addition, Marketing aims to know how to locate the best segment of the market that really needs the product which can only be done through intensive research. Marketing professionals don’t guess. They have basis.

Consumers have their insights on what they had experience and had feel about the product sometimes on what they heard through word-of-mouth. They lack reliable information on how Marketing does it job and underestimate the relevance of market research. The issue here is not about how bad or good Marketing Communication is but to figure out how effective it has captured our minds and if we don’t believe its products’ claims, we, customers still have the ultimate power to buy or not things whether it is a need or want.

REFERENCES:

Coon, J. (2012) Playing the Advocate, Retrieved from

http://geniusbusiness.com/redding-california-marketing-2./

Lorette, K. (2012) The Importance of Marketing for the Success of a Business, Retrieved from

http://smallbusiness.chron.com/importance-marketing-success-business-589.html

NBM Communications (2013) Why Marketing is Important to Businesses?, Retrieved from

http://www.nbmcommunications.com/why-is-marketing-important-to-businesses.php

Blog Blog - Aves

Ang blog na ito ay may pahintulot ni Avonlea Cruz.

Isa si Aves sa matalik (sorry pala sa mga deep  tagalog words dahil sadyang ganun si Aves, lalo na nung araw na sinabi niya sa recitation ni Ma’am Belenzo ang salitang  “bulay-bulay “ na nakakatawa pero di mo akalaing may salita talagang ganun) na kaibigan. Ay ano bay un, haba ng comment. Ulit, si Aves ay isa sa aking matatalik na kaibigan.

Nagkakilala kami nung high school, di ko malaman bakit di pa tayo close dati nun? Ano ba nangyare? Haha siya ay isang staffer ng Bamboo. Bamboo Staffer na unang gumaya ng kagalang-galang naming club na Backstaffers Club aka BSC. Muse ako nun, madagdag ko lang. Si Avon din ang favorite student ni Ma’am Ng. Ay ayoko nang magkwento. Ayoko na. Wait, No. Ganito kasi yun . . One time, super late siya sa class ni Ma’am Ng. O shaaaa… Feeling niya ang liit liit niya, kung makatago siya o makagapang habang nakatalikod si Ma’am at nagsusulat sa board wagas. Ayun, too bad huli pa rin. Napagalitan pa tuloy! Magaling din si Avon sa mga declamation ganyan dahil para siyang may built in mega phone sa katawan niya sa lakas ng boses.

AH! Alam ko na! Alam ko na kung bakit kami naging super friends ni Aves. Nagstart to nung sunod-sunod ba naman ang swimming namin  sa Town and Country. Literal na sunod-sunod. Plus sports fest, road trip, lugaw trip, bake bake, coffee trip (feeling naming cast kami ng F.R.I.E.N.D.S.) at marami pang iba. Si Aves ang kasundo ko sa halos lahat ng bagay except pag topic na e love life. Allergic siya dun. One time ko lang magsabi sa kanya ng “Aves may crush ako----“ di pa tapos yung sentence ko, nakasigaw na siya agad kasing tining nung buzzer sa LRT.

Bilang kaibigan, si Aves yung hindi mo na kailangang ayain manood ng sine o overnight dahil alam mo na ang sagot niya. Mapapagod ka lang magpilit. Si Aves yung may alagang lion sa bahay (we miss you Bassy!) na handang lapain ka, pero mas matapang pa rin si Starry.

Si Avon ang top of mind ko when it comes to best friendship. Sorry guys, si Aves e. (Actually, may atraso kasi ako. Yung breakfast at tiffany's, to follow) hahaha. No, seriously. Si Avon ang nasasabihan ko ng pinakanakakatawang storya ng buhay ko, pati na rin sa hindi masyadong masaya, hanggang sa hindi talaga masaya. Si Avon ang unang naiisip ko sa mga panahong hindi ko na kayang isarili yung problema at kailangan ko na siyang i-share sa iba dahil 1. alam mong makikinig siya 2. meron siyang maiisip ng mga paraan para maging okay ka 3. SUN kasi siya. Hahaha. Maraming maraming salamat nung last time. Pati Rej. Thanks!

Thank you Aves for best friendship! Miss ko na Jogging Days natin at ang mala-kim chui body mo after makatakbo ng 8 ikot sa Lias. Starbucks tayo libre ni Rej! Haha. Kailan ulit tayo mag-bake? magswimming? Basta Aves, super saya ko at masaya ka ngayon dahil nagagawa mo yung gusto mo. Finally! Hindi na tayo tulad ng dati na ang pinag-uusapan e walang nagagawang matino sa buhay. Hay unemployment days ko. Tulad ng sinasabi ko sa iba, alam ko marami pa sa mga pangarap natin ang unti-unti nating maabot. . Mas marami pa tayong awesome stories sa mga susunod na mga araw!

May the grace of God be with you and your family always! (Pagaling kamo si Kurt :))

Wait share ko lang, tumawag ako kay Pugs . . .

Me: Pugs, gagawan ko ng blog si Von.

Pugs: Bakit Bi... HAHAHAHA

Me: HAHAHAHA

Kahit sa totoong buhay, di namin masabi yung word, kaya di ko tuloy alam paano gawan ng title to blog na ito.

Love forever and always,

DACE

Hay salamat Aves sa 2007 photo. Salamat sa kamay mo. Hahaha

Birthday Blog - Jayps

Ang sakit ng buong pagkatao ko ngayon dahil sa nagdaan na Fun Run kahapon. Ang daming deadlines sa work, sa school. . pero lahat yan makapag-aantay pero ang birthday blog para sa isang kaibigan hindi.

Kahapon pa dapat 'to. (Sorry Jayps!)

Paano ba umpisahan?

Si John Paul Gumafelix Martin ang unang close friend ko na lalaki na kaibigan ko pa rin hanggang ngayon. Paano nga ba nag-umpisa?

Sa pagkakaalala ko, ganito yun e. Sa likod ng MC Main malapit sa canteen, harap ng classroom ni Ma'am Miranda, 1st year highschool, section sampaguita, maulan. Ako si ewan na madaming dala (lahat ng books dala sa kamay dahil pwede ng bumili sa bookstore), ako ulit na si ewan na lampa . . na nahulog lahat ng librong hawak ko sa hindi malaman na dahilan. Ewan ko ha, sa dami ng nakapalibot din dun sa gilid ng room ni Ma'am Miranda, e si Jayps ang nag-iisang tumulong sa akin. Naisip ko na lang, "Ang bait naman nito."

Kaya siguro nung 4th year kami e nag-aalala siya sa akin na wag akong lalampa sa UST dahil yung tipo ko yung madaling mabully.

Yun yung eksena na una kong nasalamuha si Jayps na nagpatuloy gang 3rd year up to now. 

Ang hindi ko makalimutan kay Jaypee e lagi siyang late. Complete opposite ko. DUH. 9:00AM pa ang pasok, 6:00AM nasa school na ako. Siya? Grabe! Never siyang naka-attend ng flag ceremony!

Nung 3rd year lagi kaming magkasabay kumain. Favorite ko sa lahat pag nagbabaon siya ng ampalaya dahil katulad na katulad ng pagkakaluto ni Mama. Hinding hindi ko rin makalimutan yung ilang buwan niyang naiwan sa Bamboo Org room yung baunan niya na may tirang ulam. Imagine, ilang buwan. Nung binuksan niya yun, ayaw kong tignan e. Umiiwas ako nun pero parang nakita ko ng kaunti na parang meron ng village yung mga microorganisms at germs  na parang nakapagproduce na sila sapot ng green thing. Kadiri talaga.

Milestone din! Kasi bahay nila ang unang napuntahan ko sa buong buhay ko hindi para gumawa ng project kundi manood ng movie. Sa pagkakaalala ko yun yung muntik muntikan ng mabangga yung sinasakyan naming jeep.

Si Jaypee ang kaibigan naming talentado. Magaling ng kumanta magaling pa magsulat ng kanta! Saan ka pa? Muli, gusto ko humingi ng tawad dahil dun sa maling lyrics na hindi naman talaga namin sinasadyang masabi ni Ar. "Naalala ko pa. Doon sa may toooooot." Hahaha

Si Jayps ang madalas kasama sa saya pati na rin sa lungkot. Yung hindi nanalo si Emerga (glue made from milk). Nako, naglakad kami nun from Main to 711 na hindi namin alam kung bakit kami naglalakad. Pati na rin sa mga down moments noong panahong kailangan ng pumili ng college at course na may kasamang pressure sa magulang. 

Basta si Jayps ang kaibigang gusto mo magkaroon dahil sobrang pagmamahal niya sa pamilya. Dati talaga sinabi ko sa kanya na medyo nakaka-inggit yung family nila dahil sobrang close! Tapos ang co-cool pa ng mga ate at pamangkin (Hi Celine! Miss you!). Willing rin siyang i-sacrifice lahat lahat para sa pamilya niya. Grabe! Bigyan yan ng jacket at certificate. Haha

Kaya Jayps thanks sa super duper sayang alaala na alam kong madadagdagan pa! My prayer sa'yo na keep loving what you do (nurse! nurse! ano pong gagawin ko?). At bigyan ka ni Lord ng patience and strength sa paggamot sa mga patients mo. Patience sa patients. Astig! Haha good health din pati sa family. Nga pala nakita ko si Ate May sa SM Marilao saka si Yow at Kuya RJ. Haha wala lang..

Happy happy birthday Jaypee! Patuloy nating tuparin ang ating mga pangarap na magkakasama sa mga susunod pang mga araw. Pag may prob ka, I'm one call away, pati si Jacq andiyan. Haha humingi ng resbak. Thanks for 8 years of best friendship!

May the grace of the Lord be with you and your family always!

Love forever and always,

DACE :)

Wala akong makitang magandang latest picture natin. Haha

What Made My Day

What made my day happy today . . .

Wow! Nakaka-irita 'tong blog ko. Umi-english na sa title! E paano, pati sa blog umi-english na rin. Nahihirapan tuloy akong magkwento! Grabe ha, tatlong sunod-sunod na blog ang english. Grabe. Feeling ko walang nagbasa nun. Hahaha

Sa mga hindi pa nakakaalam, requirement kasi siya sa tini-take ko sa Graduate School. Well, favorable sa akin kasi isa akong famous blogger (WOW?) at hindi ako nahihirapan gumawa ng blog, tinatamad lang talaga. Duh. Lalo na kung english. Kung anong topic lang maisip. Yan ngang pangatlo late na yan. Nung sabado pa dapat yan. Sinipag lang ako. Sinipag ako kasi binigyan ako ni Lord ng sign.

Tamad na tamad talaga akong mag-aral. On the way na nga ako sa paggawa ng Epic Flow Chart (hay nako, I bet pag nabasa ni Rej 'to, he's like "WHAT? Not again! *face palm") Ewan ko ba. Kasi naman, trip trip lang namin kasi talaga 'tong pagpasok ko sa school, nawalan lang talaga ako ng pag-asa makahanap ng trabaho.

Ito na nga, tinext ako kanina ng paboritong teacher ko na kaya nga DLSU ang pinili kong school kasi dun siya galing saka feeling ko pag natapos ko 'to, magiging kasing galing niya ako (I bet pag nabasa to ni Sir tatawanan lang ako nun at sasabihing masyado kong ambisyosa). 

Text message from Real Defying Gravity, Sheldon Cooper, Sir So . . .

Sobrang saya ko kanina na parang napa-face palm din ako dahil nahihirapan nga akong magdecide (lagi naman). Pero dahil alam kong may naniniwala sa akin. Hindi muna ko titigil. Yung mga mahirap nga natatapos ko yung mga bagay pa kaya na tinatamad lang ako?

Let's see. The universe is waiting . . .

You gotta give up and cry cry cry. You gotta get up and try try try . . . 

Life is Hard

I have this pen which I really loved using ever since I was sophomore college student. What I like with this pen is that it has unique features from others.

• Thicker ink - can be used as sign pen or for regular taking down notes.
• Different colors - I used to have 10 different colors of this brand! Sometimes I used it as highlighter because of its bright colors.
• Original and unique - It's funny because in our class, I'm the only one using it so if I misplace one, it's easy for me to locate it and to know who stole or rather borrowed it.
• Since I am somehow creative, I used it when I doodle and draw on something.
• and lastly I loved it when I dropped it, others would say "Dace! Your pencil. You dropped it." and I was like, "No, it's not a pencil. DUH."

I am obviously loyal to this brand because I even writing a blog on it. It is like positive WOM (word of mouth) which means when a person had good experience with a product he/she shares it to others. As a marketer, I know how to create, deliver, and communicate value to customers. And as consumer of this product, I know exactly what benefits I'm getting.

Now here is the dilemma. Did you know that I applied for a position in this company? I can't remember, I think as Brand Assistant or Brand Associate. Anyway, guess what? I did not get the job.

It hurts. It really hurts. Can you imagine? I even bought almost all of its variants and such a big deal because this pen is freaking expensive. I even told the interviewer that, "I am such a huge fan!" and showed her first hand that I am actually using the product. Of all the company I used to have interviews, this was the worst. They had asked me to make marketing plan for a certain brand due for the next hour and it was not easy. Well, I was confident because Marketing Plan used to be my forte. Anyway, I absolutely did my best. I thought the HR Manager liked me and will call me for the next few days and there, I waited for nothing. It broke my heart.

What sadden me is that I know their products pretty well. I know how to differentiate it to competitors. I can work on how to determine its target market and how to conceptualize a marketing plan. I am very confident that this company needs my service because I love its products but it ends there. I did not have what it takes. I was not good enough.

It is really painful when you love something that doesn't love you back. And there we can apply this in real life. . Life is hard. Wait, no. Life is funny.

dahil ang buhay ay isang malaking joke.

Moving Forward

My recent status in Facebook was a line which I got from Fun.'s song Why Am I The One. It says . .

"For once I get the feeling that I'm right where I belong."

- - -

Not so long ago, I really don't know what to do with my life. I was unemployed then and I can attest how hard it is to look for a job which in my case had a little experience. I participated in Job Fairs, signed up for websites like Jobstreet and JobsDB and looked for Classified Ads in the newspaper but nothing happened. I was very hopeless in that job hunting activity so I thought of other ways that I can help myself move forward and bring meaning to my life once more. I applied for a Graduate Program in De La Salle University which I knew from the start I will never pass but I did it anyway because there's nothing wrong in trying. While waiting for the results, I continued searching for possible careers, watched my favorite movies all over again, walked my dog every morning, wrote blogs, and read books. It took a while. Same routine everyday then all of a sudden, everything had change. I was like in the movie Hunger Games which I can say, "The odds are now in my favor."

My blog "Ganito Kami Sa MRT" was a hit and became viral for three days (yeah, just 3 days, I'm not that popular). It had took 3000 likes and 4000 shares in Facebook and I was like, "This is nuts!" Week later, I passed DLSU. And another week had passed, I got a job in CDO Foodsphere, Inc. God had given me everything I prayed for and now it's time to choose whether to continue my studies or rather work again for a living. I chose both. I know it is challenging but it can be done.

I've been working in CDO Foodsphere, Inc. for one and a half months already and I've never been this happy. The work is sometimes tough and a real challenge but it excites me. I love what I do and it's really a pleasure to work with such a great Team [Sales Support Group]. I'm really looking forward to work for this company in many years to come that is why I also want to pursue graduate studies because of the reason I would really want to contribute to its success.

I know it's hard to believe that for a span of one month my loyalty for CDO was this intense but what I do believe is CDO will continue to satisfy me like what it does to customers and help me grow personally and professionally. So yes, it's true . .

"For once I get the feeling that I'm right where I belong."

Welcome to FTSTS, Archers!

It's exactly 7:45PM and I'm here at LRT Pedro Gil Station waiting for my friend. Sitting on the bench, I wonder what to write on my blog which happened to be very important because it is graded. Blogging is one of my favorite hobbies but I really have no idea what to write now.

I'm into writing, in fact I am a blogger for a long time already however the problem is I rarely write in English or in formal language. I guess it is because my chosen audiences are quite not interested to it or I think they prefer to be entertained rather than finding solution to serious problems such as increase in unemployment rate and other related stuff. This blog actually is all about my personal silly stories with enormous splash of humor as its tagline says, "Ang buhay ay isang malaking joke"  which I believe loved by many because of feedback coming from my friends (they are such true friends, I know!).

My style of writing is like Bob Ong's. He is a contemporary Filipino Author known for using conversational Filipino to create humorous and reflective depictions of Philippine life. I really loved his works and I am such a huge fan! I am more of a creative writer and writing stories is my forte. In the contrary, my struggle is that the course requires us to engage more on formal writing and examples are journalistic, academic, etc. (Oh, I remember. Avoid using etc.) and other forms of writing.

Instead of worrying, I found a silverlining with this challenge. Being able to write in formal will enable me to equip more skills and be able to learn new writing techniques since my very awesome classmates will have good comments on this to help me improve (for the sake of extra points). Oh just to add up, I am very vulnerable to criticisms so take it easy you guys. Thank you!

I guess it's time to get out of my comfort zone, this blog will now evolve and change! It's going to be bolder, bigger, and better! Watch out for next posts to come. I may come up with topics like forgiveness, law, corruption, poverty, education, and a lot more. Sure it's a lot more serious than previous posts but I assure you it is gonna be all right (for good grades, please be with me).

Oh, my friend is here! The train is here! Time to go. By the way, I'm Grace Alcala, the socially awkward girl sitting at the back.

Welcome to my blog, Full The String To Stuff.

May the grace of the Lord be with us always!

1st BLOG SUBMISSION - Eng501M 6/15/2013