The Buss Interview: The Last Stand

Isang araw. . .

Q: Psst.

Dace: (lumingon)

Q: Psst.

Dace: hmm. Wala namang tao . .

Q: Psst. Musta?

Dace: Wait, kilala ko 'tong boses na 'to ah.

Q: (natawa) Hi, musta ka?

Dace: Whoooo! Ikaw ang kamusta? Ang tagal mong hindi nagparamdam ah!

Q: Oo nga e. Okay naman ako.

Dace: Mabuti naman, so bakit ka andito?

Q: Interview?

Dace: Wow! Na-miss ko ito! Game!

Q: Ok, let's start. How's life?

Dace: Alam mo, parang tumanda yung boses mo. (natawa) Ahm.. Life's good.

Q: Naka-graduate ka na di ba?

Dace: Yep, mag-iisang taon na. Actually, 1st anniversary ngayong araw! Whooo!

Q: So you think nagbago ka?

Dace: Nagbago? Uhm. Sa ugali, not really. I hope I improved but I'm not. Pero sa mga music na pinakikinggan ko ngayon nabago, I think.

Q: Paano?

Dace: Dati favorite ko, mellow, love songs. Pero gusto ko pa rin naman yun pero parang mas type ko na ngayon alternatives, country, folk. Ahm, yung Fun., The Lumineers! Favorite ko!

Q: Ah. Ho! Hey!

Dace: (natawa) Ho! Hey! (natawa)

Q: Balita ko nagresign ka sa work?

Dace: Oo e.

Q: Bakit?

Dace: Wala naman, trip lang (natawa). No, I'm kidding. Gusto ko kasi sa trabaho yung masasabi ko na 'Alam ko itong ginagawa ko.' o kaya 'Masaya ko dito', 'Magaling ako dito'. Yung parang ganun.

Q: Yeah. Ikaw na ikaw nga. So . . love life?

Dace: Bakit lagi mong tanong yan? (natawa)

Q: Ha! Umamin ka!

Dace: Hay nako, wala pa rin!

Q: Seriously?

Dace: Yeah, I don't know.

Q: Pero nabanggit mo sa blog mo yung phrase na 'panandaliang kilig' what does it mean?

Dace: Nothing!

Q: Bakit nagblu-blush ka? (natawa)

Dace: Stop that! It's nothing! Nakakatawang experience lang yun. At least! I experienced. Next question.

Q: I love your blog! Saan mo nakuha yung title niya? Full The String To Stuff.

Dace: Sa slam book ng isang college friend ko. Super catchy siya di ba?

Q: Super! E yung tag line niya na 'Ang buhay ay isang malaking joke'

Dace: Ah sa akin yun.

Q: So why is that? May story ba behind that tag line?

Dace: Wala naman. It's like life is meaningless. Buong buhay mo mag-aaral ka. Kailangan mabuti para makahanap ng trabaho para may pamtustos sa pamilya at makaipon ng pera para pagnagkasakit ka e mabuhay ka. Ganun lang ang buhay, paulit-ulit. Parang joke. Pero ang maganda dun. Nakakatawa. Nakakatawa ang joke e.

Q: Ah. Kaya pala ang buhay ay isang malaking joke.

Dace: Yup, kaya dapat pagsinusulat siya, capslock ang 'JOKE' kasi malaking JOKE.

Q: (natawa) ang buhay ay isang malaking JOKE. So let's proceed na sa mga easy questions. Para makita ng mga readers mo ang consistency ng answers mo. Game?

Dace: Game!

Q: Favorite color?

Dace: Yellow.

Q: Bakit nga ulit yellow?

Dace: Well, ang color namin nung high school [Rizal] e basically yellow. Hindi ko in-expect na ang color pala ng school nung college e yellow rin. So nagtuloy-tuloy na.

Q: Favorite song?

Dace: Terrified by Katharine McPhee feat. Zachary Levi. Tapos hindi rin ako nagsasawang pakinggan yung Some Nights ng Fun..

Q: Movie?

Dace: Madami. Super! Ganto na lang, okay lang panoorin siya ng paulit ulit.. A Walk To Remember, The Hunger Games, Silver Linings Playbook, Aquamarine, Leap Year, Dark Knight, and Marley and Me.

Q: Anong movie yung super umiyak ka?

Dace: My Sister's Keeper, Fireproof, and Bruce Almighty. Yung Marley and Me, one week siguro akong umiiyak dun. (natawa)

Q: E yung movie naman na takot na takot ka?

Dace: Feng Shui! One week naman akong balisa nun!

Q: (Natawa) Sinong favorite actor mo ngayon?

Dace: J-Law! Whoooo! Gusto ko siya maging BFF! Pwede mo bang gawan ng paraan? Pleaaase!!!!

Q: (natawa) imposble ano ba!

Dace: Grabe. Ang astig Jennifer Lawrence! Nakikita ko yung sarili ko sa kanya. Kala ko ako na ang pinaka-awkward na tao sa mundo meron pa pala. Siya rin e! Ahm gusto ko rin ngayon si Hugh Jackman, Robert Downey Jr., Bradley Cooper, Mila Kunis, Heath Ledger, Anne Hathaway, Jim Carrey, Jennifer Aniston. . In short, super movie addict ako ngayon!

Q: Okay, next question. Which I know alam ng lahat. Favorite food?

Dace: Sinigang! Lalo na yung baboy and baka.

Q: Kahit sinong magluto ganun?

Dace: Yup. Ay wait, isang sinigang lang yung natikman ko na hindi talaga masarap e. Dorm days, binili ko sa may lampas ng Asturias. Hindi talaga masarap! I remember ending up super disappointed at mangiyak-ngiyak sa dorm.

Q: Ito new question. Favorite word?

Dace: (napa-isip) I don't really have a favorite word e. Well, I guess it's ano na lang 'forgiveness'. I don't know. There's something in forgiveness na super deep. Such an expensive word.

Q: Indeed. So most hated word?

Dace: Are you kidding me? You didn't know? I don't want to say it because I just hate saying it. My close friends knew it and they always saying it out loud just to make fun of me!

Q: Ano nga? (natawa)

Dace: Just ask them. Ayoko ngang i-announce dito sa blog. Mamaya may makabasa pa.

Q: Fine. So ano pang hinahanap ng isang Dace Alcala?

Dace: (natawa) Naalala ko dati. Sa isang maliit na mall sa may amin, nawawala yung isang friend namin. Tapos merong isang saleslady dun tinanong kami "Ano po hanap nila?", sabi ko "si Emily po." hahaha sobrang nakakatawa. Well. So ano pang hinahanap ko? Marami. Una, trabaho na kung saan ang task ko e kung saan ako magaling. Well, siguro yun muna. Mahirap mag-request ng madami.

Q: So what is your prayer?

Dace: My prayer is for God to give me patience. Sabi sa movie na napanood ko, hindi basta basta binigay ni Lord yung patience. Ang binibigay niya e opportunity. . . 'opportunity to become patient' so ito na nga. In God's time. I will find answers.

Q: Alam mo feeling ko nag-mature ka.

Dace: Seriously? (natawa)

Q: Oo. You're a changed woman. 

Dace: Thanks!

Q: Message mo sa readers mo? And promote mo na rin yung blog mo!

Dace: Yeah yeah. Guys! Maraming maraming salamat sa lahat ng patuloy na pagtangkilik sa blog ko dito sa Blogger at sa Definitely Filipino! Meron na po tayong 935 readers na nakabasa ng article ko na Ganito Kami Sa MRT. Maraming salamat po. Patuloy tayong mabuhay sa JOKE na buhay na ito! God bless!

Q: Thank you Dace sa time. And I'm hoping and praying na lahat ng pangarap mo sa buhay e ma-achieve mo soon. Please tapusin mo na yung nobela mo na matagal mo nang nakwento sa akin! Tagal ko na kayang inaantay yun! Thank you Dace. May the odds be ever in your favor!

Dace: Oo nga! Guys abangan niyo yung sinusulat ko----

Ang susunod na programa ay Rated PG. Ito ay nangangailangan ng patnubay at gabay ng magulang para sa mga batang mambabasa . . .

Birthday Blog - Ar

Yay! Panibagong Birthday Blog na naman! Ang saya nito kasi pag gumagawa ako nito hindi ko na kailangang mag-isip pa ng bibilhing regalo. Wala pa kaya akong trabaho! Nakakaloka.

- - -

Ngayong araw, birthday ni RR Antoni (shoots ano middle initial mo?) Reyes. Second year high school, section Pearlidots, kami nagkakilala. At ito ang istorya . .

Istorya! Istorya!

Setting: Sa likod ng canteen sa Main.

Time: Lunch break.

Unang linggo yun ng pagiging sophomore ko. Kasabay kong kakain si Maila nun at naghahanap kami ng bakanteng lamesa na kakainan. Hindi ko alam ha, puro Pearl din ang nakikita ko nun sa canteen, siguro iba ang lunch sched ng ibang sections. Nauna kami, elite.

Ayun, sa likod, may bakante. Actually, hindi bakante kasi nandun na naka-upo yung lalaki. Bakante yung ibang space kaya sa tingin ko dun na lang kami. Since classmate ko rin yung naka-upong lalaki, dapat maging friendly ako.

Binati ko siya, "Oy Hi . . . ", tumingin ako sa name tag niya sa uniform. I was confused kasi feeling ko wala akong classmate na may pangalang ganun, anyways binati ko rin siya at binasa yung pangalan sa damit niya . .

"Hi Kent."

Nakita ko ang windang at gulat sa mukha ng lalaki. Nasabi niya na lang, 

"Nako uniform ng kuya ko yung nasoot ko!"

So tama nga ako, wala akong classmate na may pangalang Kent.

Moving on . . Doon ko nakilala si RR. Weird. Kala ko nun, may meaning yung RR. Wala pala. Kasing weird ng name niya ang personality niya kaya hindi na nakapagtataka na naging close friends kami nung sumunod na mga taon sa high school.

Ito ang masasayang moments na ginawa namin nung high school.

1. Lunch break - kung saan ako ang nagbabaon ng ulam (take note: dinadagdagan talaga ni Mama ang servings), tapos share kami tapos si Ar ang bibili ng kanin ko.

2. Trip-Trip - siya ang madalas na kasama ko sa mga trip-trip.

• Habang tumatawid sa kalsada, mauuna si Ar at sisigaw siya ng "Waaaaaaag!!!" sa amin, at kaming mga sumunod ay parang takot na takot at natatae sa kaba.
• Titingin sa taas ng puno sabay sigaw ng "Wag kang tatalon!!!"
• Habang nasa sidewalk, may sisigaw ng "Tabe!!!!" at kaming lahat ay didikit sa pader na iwas na iwas sa mga sasakyan.
• madami pang iba kaso parang nakalimutan ko na.

3. High School Musical Scenario - tuwing break e madalas tumambay ang klase sa walkway at habang palabas kami. . inaabangan ng mga classmates namin ang Epic Duet namin ni Ar ng You Are The Music In Me. Napaka-epic nun! Slow Clap.

4. Kokey - Jacq, Ar, Jayps! Sabay-sabay nating kantahin! "Pag kasama ko si Kokey" - argh nanghihina akoooooo!!! HAHAHAHA

5. Chocolitos at Mik-Mik - nagtitinda noon si Ar at laging sinasabi ni Reiks sa kanya na overpriced siya pero ewan ko pero bili pa rin naman kami ng bili. Naalala ko nga e, nagtinda siya para yung kitain niya e pambili ng ticket ni Jaypee para sa Mr. M.C. nangungulelat kasi siya nun.

Napakaraming unforgettable moments kasama ni Ar dahil isa siyang Superfriend. Ang criteria ng Superfriend ay iba sa best friend, good friend, close friend, acquintances, o companion man, and Superfriend ay higit sa mga yun. Ang Superfriend ay immeasurable. At bilang Superfriend, hinding hindi ka niya bibiguin. Kahit nag-college na e lagi paring anjan si Ar para tulungan ako.

THANK YOU!

- sa pagsama sa akin magbayad ng tuition.

- sa pagsama sa akin kasama si Ayi, sa mga Paskuhan at Neo-Centennial Celebration ng UST.

- sa pagtulong gumawa ng prototype ng proposed product namin sa Thesis.

- sa paggawa ng epic na Retreat Letter. 

Alam ko na ganun si Ar para sa lahat dahil isa siyang tunay na kaibigan! Tunay na kaibigan lang ang pupunta sa kitakits ng walang load at hindi sigurado kung natuloy ba ang lakad o hindi. At hindi rin sigurado kung saan ba talaga magkikita-kita. Ang lakas lang ng faith sobra! Haha

I am super blessed to have you as a friend kahit na madali kang ma-stressed (based on your personality type and . . . Go Briyonce (britney + beyonce) HAHAHAHA). I'm hoping for more happy and legendary moments together and years of friendship syempre. Praying na Superfriends pa rin tayo hanggang sa pagtupad ng ating mga pangarap. Wishing you all the best sa school at sa choir. And sana yung passion mo for serving the Lord e hindi mawala kailanman.

Happy birthday! May the grace of the Lord be with you and your family always!

Love forever and always,

SF Dace :)))

Ang Strainer

Meron talagang mga bagay-bagay kung saan nasusukat ang katalinuhan ng isang tao. Isa na rito ang Pagluto ng Pancit Canton

HA?? Pancit canton? Bakit?

Owver? Nagtanong pa?! Hayaan mo, ikwekwento ko. . .

Una sa lahat, pano ba magluto ng Pancit Canton? Yung instant ha. LUCKY ME, specifically.

1. Buksan ang kalan.
2. Ilagay na ang kaldero na may tubig.
3. Hintayin kumulo.
4. Ilagay na ang noodles.
5. Pagluto na ang noodles ilagay sa strainer para . . . . . 

*PAUSE*

Jacq: Pano na 'to?

Dace: Edi ano . . . sasandukin ko yung noodles sa strainer para mawala yung tubig!

Jacq: Ano ka ba! Eh may butas kaya!

Dace: *Nawindang at natahimik dahil nasigawan pa* HA? Anong may butas???

Jacq: Ayan o!! May butas edi natapon!

Dace: Kaya nga, e . . . *biglang naisip-isip ni Dace, ayaw patapon ni Jacq yung tubig, so? Pancit Canton na may sabaw?* Bakit e . . .

*natigil ang pagtatalo dahil sumigaw si . . .*

Ariel: ANG TANGA NIYO!

*natahimik ang Jacq at Dace, hinayaan si Kim at Keith ang magluto.*

*na-strain na ang noodles . . . nag-usap si Dace at Jacq*


Dace: Jacq, anong sinasabi mong may butas? E may butas naman talaga ang Strainer?

Jacq: Ha? Sinasabi ko may butas yung huhulugan ng tubig edi nabasa na yung kalan! Hindi mo kasi tinapat sa lababo!

Magkakaibigan: "AAAAAHHHHHHHHH. . ."


*At masarap ng kainan ang mga magkakaibigan*


True Story.

The original post was on Facebook Notes published May 9, 2010

Ang Ibang Klase ng Galit

Meron pa lang iba't ibang klase ng galit ano? Fun fact. Ako pag nagalit, nahihilo ako. Tapos lumalabo yung paningin ko, tapos parang na-a-out of balance din dahil hindi ko maipaliwanag yung bigat na nangyayari sa ulo ko. Ayoko yung ganung feeling kaya minsan lang talaga ako magalit. Minsan lang talaga.

- - -

Nung isang araw, pumunta akong Manila. Ang sarap ng feeling na makalabas ng bahay ulit (yep, unemployed pa rin guys). Kasama ko si Kevin na dinaanan ko pa sa Hope Christian High School kung saan siya nagtuturo dahil meron pang inaasikaso sa HR. Pupunta kasi kami nun sa De La Salle University para asikasuhin yung application para sa Graduate Studies na iniisip ko na sana makapasok ako dahil dream ko yun na hindi rin kasi ubos na ang savings ko at ayaw kung pagbayarin ng tuition ang parents (na naman!).

Napakadaming nangyari nung araw na yun na hindi ko inisip na may matatapos kami ni Kevs. Masamang magsama kami ni Kevs. May iba't ibang level kasi ng maturity. Sa aming magkakaibigan, masasabi ko na medyo nasa ibaba kami kung ang pagbabasihan e ang pagiging responsible, organized, at magaling sa decision making. Pero salamat sa Diyos at nakapagpasa kami ng requirements. Success!

Gusto ko na nga umuwi nun kaso pinilit ako nila Kevs at Ayi, na nag OT sa trabaho, na magstay pa ako at kakain kami ng dinner. Pumayag naman ako dahil napaliwanag nila sa akin ang ibang klase ng galit.

Sabi nila, 

"Ang magulang laging nagagalit and kaibigan minsan lang. Ang magulang kahit magalit, hindi ka itatakwil, pero ang kaibigan . . ay matakot ka na. Friendship Over. At wala ng bawian." 

Natakot ako sa ganung klase ng galit kaya hindi muna ako umuwi.

Pagkatapos pumunta sa DLSU, napakarami pang nangyari! Bumalik kami sa HCHS para kunin ang mga gamit ni Kevs tapos nun nanood pa kami ng basketball game sa Chiang Kai Shek kung saan andun na si Joanne at nagchi-cheer sa school naman nila na Xavier.

Natapos ang game, nanalo ang HCHS. Pinuntahan ko si Joanne sa Xavier side at dun nawala si Kevs. Ang masama dito e nagaantay na si Ayi sa D. Jose Station dahil pinilit ko siyang umalis na sa office dahil papunta na rin kami sa LRT ang problema na nga lang e nawawala pa rin si Kevs.

Nung nakita na namin si Kevs, agad agad kaming naglakad papuntang LRT. Lakad dahil traffic din sa dami ng mga sasakyan galing basketball game. At pagdating sa istasyon doon ko na-encounter first hand kung ano ang galit ng kaibigan.

Nagalit sa amin si Ayi. AT! Iyun na talaga ang pinakamatinding galit na nakita ko sa buong buhay ko. Pangalawa sa nakita ko kay Jacque dati na nagmulta siya ng 87 pesos sa Piso Per Minute Late nung High School. Natakot ako sa galit ng kaibigan na tipong kahit mag-isa si Mama sa bahay at almost 9:30PM na e ayoko pang umuwi, gusto ko pa magstay at kumain sa Chowking, dahil alam ko na ngayon na mas malupit ang galit ng kaibigan!

Kaya Readers, kung gusto niyong magkakaibigan pa kayo, wag niyong galitin ang isa't isa! Promise! Iba talaga!